‘Agressie en wapenbezit onder Rotterdamse jongeren’

Interview met Samira Lamkharrat, medewerker ouderbetrokkenheid, Experience College

"Een goede basis voor samenwerking kost tijd, het is een investering."

Hoe ben je betrokken bij het project en waarom vind je het belangrijk om eraan bij te dragen?

“Het is een probleem dat steeds meer voorkomt, dus toen ik gevraagd werd om mee te werken aan dit project was ik meteen geïnteresseerd. Ik denk mee over de uitvoering, ik heb interviews afgenomen bij ouders, ik adviseer over de werkwijzer en ik geef een inspiratiesessie tijdens de conferentie op 22 september. Ik geloof oprecht dat je het verschil kan maken in het leven van leerlingen en hun ouders. Zo lang je ziet wat het uiteindelijke doel is: dat leerlingen terechtkomen waar ze willen, op een zo goed mogelijke manier.”

Je hebt ouders geïnterviewd over situaties waarin hun kind te maken had met agressie of wapenbezit. Hoe vond je het om dat te doen?

“Ik vond het heel spannend, maar ook super interessant. Bij de ene ouder ligt het onderwerp gevoeliger dan bij de andere ouder. Ik ben bewust op zoek gegaan naar verschillende type ouders om een zo goed mogelijk beeld te krijgen. Je leert er zelf ook van, want ouders geven je ook terug waar ze ontevreden over zijn. Veel van wat ik meekreeg van ouders heb ik ook weer doorgegeven aan collega’s.”

Kun je een voorbeeld geven van iets dat je uit de interviews hebt geleerd en aan collega’s hebt doorgegeven?

“Tips over wat scholen goed doen bij incidenten en wat beter zou kunnen, en welke verwachtingen ouders daarin hebben van school. Een voorbeeld is een moeder waarvan het kind betrokken was bij een heftig incident met veel agressie. Bij een gesprek met school en ouders, gaf de school aan dat het niet de eerste keer was en er al meerdere, kleinere, incidenten waren geweest. De moeder is daar echter nooit over geïnformeerd en had graag veel eerder een gesprek willen hebben met school. Daarnaast heb ik ook veel mooie dingen gehoord: hoe tevreden ouders waren over het contact met school of hoe goed school een situatie had opgelost.”

De inzichten uit de interviews zijn vertaald naar een werkwijzer voor mentoren en ondersteuningscoördinatoren. Wat denk je dat collega’s straks kunnen met de werkwijzer?

“Ik geloof heel erg in preventief werken; dat we ervoor zorgen dat we voorkomen dat vervelende situaties zich voordoen. Mocht er sprake zijn van agressie of wapenbezit, helpt de werkwijzer je om voorbereid te zijn en er op een goede manier mee om te gaan. Er staan tips in die je misschien diep van binnen wel weet of die je wel kan bedenken. Maar als er iets gebeurt, geef je al snel een eerste menselijke reactie; de werkwijzer kan je helpen te reageren vanuit je professionele rol. De werkwijzer kan ook een aanleiding zijn om het onderwerp bespreekbaar te maken binnen je team.”

Heb je tips of advies voor andere professionals voor het contact en de samenwerking met ouders bij wapenbezit of agressie?

“Ik denk dat het belangrijkste is dat je investeert in kennismaking, inzicht hebt in de thuisomgeving van het kind en oprechte interesse toont: kén je leerlingen en hun ouders. Als school en ouders pas verwachtingen en doelen naar elkaar uitspreken naar aanleiding van een negatieve gebeurtenis, zeker bij agressie of wapenbezit, dan ga je tegenover elkaar staan. Dat kan je voorkomen door al een band te creëren met ouders. Op het moment dat ouders geen vertrouwen hebben in de docent of mentor is het lastiger om een open en eerlijk gesprek te hebben, op één lijn te staan en gezamenlijke doelen te zien. Een goede basis voor samenwerking kost tijd, het is een investering, maar je hebt er de rest van de schooltijd van het kind profijt van.”