Het Rotterdam van: Fred van der Zwan
conciërge, Het Lyceum Rotterdam (HLR)
In deze vaste rubriek neemt een collega je mee naar een dierbare of bijzondere plek in Rotterdam. En geeft vervolgens het stokje door.
Collega Fred van der Zwan heeft wel wat met Rotterdam-Zuid. Veel zelfs. Hij vertelt er graag over tijdens een wandeling door het Zuiderpark. Dit mooie park voelt als het ware als zijn eigen achtertuin: hij woont er vlakbij. Ook het metrostation Zuidplein is dan op een steenworp afstand. Fred is conciërge op Het Lyceum Rotterdam (HLR), volgend jaar voor het derde schooljaar. Hij werkte hiervoor op de voormalige GKH in Delfshaven (nu het Experience College aan de Spaanseweg). "Ik had nooit gedacht dat ik conciërge zou worden, maar het past echt bij me. Ik houd van het contact met mensen - leraren, directie en natuurlijk de leerlingen."
Fred vertelt dat het Zuiderpark zo'n 5 jaar geleden flink is vernieuwd. “Ik liep hier altijd met mijn hond Zoé, een 'vuilnisbakkie'. Maar sinds die is overleden kom ik hier eigenlijk niet meer. Zonde, want het is er prachtig.'' Naar werk gaat hij met de bus of met de metro, nog geen tien minuten lopen van huis. Via het park lopen duurt net iets langer: “Ik ben nogal op de tijd; ik ga geen minuut te vroeg weg” zegt hij lachend.
Een frisse neus haalt hij wel op school, want de dag begint met het openzetten van alle ramen. Samen met twee collega's vormt hij het conciërgeteam. “Hele fijne collega's, we vullen elkaar goed aan. Ik zou zeggen dat ik de rustige ben van de drie. Dat zorgt voor een mooie balans.”
Terwijl we via een bruggetje het water overgaan wijst Fred iets verderop naar het riet: “Kijk, een mooie visplek. Vissen is één van mijn hobby’s.” Niet veel later vertelt hij over een nog grotere hobby: Egyptologie (kennis over het Oude Egypte). Hij is meerdere keren in Egypte geweest en verzamelt er van alles over. ”Ik verzamel zoveel, dat ik laatst een deel van mijn boeken heb geschonken aan Het Lyceum Rotterdam. Daar was de geschiedenisdocent heel blij mee!”
Fred vertelt over hoe het er op school aan toe gaat en hoe hij zich nog goed kan herinneren hoe het was om scholier te zijn. Soms grijpt hij in, als het bijvoorbeeld net iets té gezellig is in de gangen. “Mijn herinneringen aan de puberteit neem ik mee in mijn werk, niet meteen pats boem er bovenop maar met begrip en rust een leerling ergens op wijzen. Daar kom je vaak verder mee.” Even later haalt hij herinneringen op aan zijn eigen conciërge op de LTS in Vlaardingen. Was dat misschien onbewust een voorbeeld voor Fred? "Tja, inderdaad, dat was zo’n vriendelijke man. Ik ben echt in het conciërge-vak gerold, maar de herinneringen aan hem blijven me altijd bij.”
Tussen struiken en bomen door is ineens een glimp op te vangen van iets wat aan een klein kasteel doet denken. ”Mooi he?”, zegt Fred lachend. We lopen er naartoe maar kunnen door een gesloten hek niet veel dichterbij komen. Gelukkig kent Fred een andere ingang. Het gebouw is een landhuis uit 1591: Landhuis De Oliphant, gelegen aan de Kromme Zandweg ter hoogte van de kruising met de Groene Kruisweg. Het is gebouwd op het eiland Voorne Putten en is in 1975 in zijn geheel verhuisd naar de wijk Charlois. Hoewel het niet uit het favoriete tijdperk van Fred stamt, spreekt het hem toch aan.
Niet veel later wandelen we langs mooie, oude boerderijtjes die nu als woning dienst doen. “Altijd een droom om daarin te wonen” zegt Fred. Over bijna elke woning kan hij wel iets vertellen, vanuit de tijd dat hij nog veel met de hond liep en met bijna iedereen wel een praatje maakte. Zo weet je nog eens wat. We slaan linksaf en lopen zo naar de straat waar Fred woont. In de verte zien we de Zalmhaventoren blinken in de zon. ”Charlois is heerlijk om te wonen. Ik heb een mooie tuin waar ik graag in zit, het is heerlijk rustig en toch is het centrum altijd dichtbij. De braderie in Charlois (bekend als de Zuiderparkdagen) is trouwens echt iets waar je eens heen moet. Muziek, kraampjes, echt gezellig. Ik ga er ook altijd heen.”
Verhuizen naar de noordzijde, of juist aan de slag op een school op Zuid, denkt Fred daar wel eens aan? “Ik vind het juist hartstikke fijn om hier in alle rust te wonen. Rond de Beukelsdijk kom ik altijd ergens wel een leerling tegen, gezellig hoor, maar het is ook heel fijn om werk en privé te kunnen scheiden.”
Hoewel Fred met veel enthousiasme vertelt over zijn werk, rijst de vraag hoe het zit met zijn pensioen. ”Dat is pas over 5 jaar joh”, roep hij lachend uit, “ik leef met de dag. Daar ben ik echt nog niet mee bezig. Op HLR begin ik nu echt mijn draai te vinden en daar blijf ik nog heel graag werken.”
Fred geeft het stokje over aan Catharine Kuil van de Roncalli Mavo.
